Άπειρο

Το σύμπαν λοιπόν είναι άπειρο ή πεπερασμένο; Μήπως είναι και τα δύο τελικά;

Σύμφωνα με τη δική μου θεώρηση των πραγμάτων είναι σίγουρα άπειρο και πιθανόν να είναι πεπερασμένα άπειρο. Όχι, όμως, πεπερασμένο (σκέτο).

Τι εννοώ;

Θα σας μιλήσω για πράγματα που δε μπορείτε να φανταστείτε, γιατί πολύ απλά δεν είμαστε εξοπλισμένοι με τα αισθητήρια όργανα ώστε να αντιληφθούμε αυτές τις έννοιες, και γιατί έχουμε μια ανθρωποκεντρική θεώρηση των πάντων.

Σαν άνθρωποι λοιπόν, έχουμε μάθει στην αρχή και στο τέλος, γιατί έτσι είναι η ζωή η δική μας και των πλασμάτων γύρω μας. Έτσι είναι ό,τι παρατηρούμε: η βροχή, ο ήλιος της ημέρας, το σκοτάδι της νύχτας... Δεν διαρκούν για πάντα. Άρα πώς θα μπορούσε το σύμπαν που τα περιέχει να υπάρχει από πάντα και για πάντα;

Το σύμπαν είναι ένα υπερσυνολο, έχει τις ιδιότητες των μικρότερων συνόλων που περιέχονται σε αυτό, έχει όμως και άλλες ιδιότητες που τα μικρότερα σύνολα δεν έχουν.

Θα μπορούσαμε ποτέ να μετρήσουμε την ύλη του σύμπαντος; Εδώ δε μπορούμε καν να τη δούμε...

Το όριο του σύμπαντος είναι χρονικό: μπορούμε να δούμε μέχρι τόσο πίσω/μακριά στο χρόνο, όσο χρειάστηκε το φως να φτάσει από εκεί στο μάτι/τηλεσκόπιό μας. Όμως και πάλι, πώς γνωρίζουμε αν υπήρχε κ άλλο φως από πιο μακριά που είτε έχει περάσει πια στη διαδρομή του από τη γειτονιά μας ή δεν έχει φτάσει ακόμα γιατί θέλει πολύ χρόνο ακόμα να μας φτάσει;

Άρα, τουλάχιστον χρονικά το σύμπαν είναι πεπερασμένο για τα δικά μας δεδομένα, αφού αντιλαμβανόμαστε το χρόνο σειριακά να πηγαίνει από το παρελθόν στο μέλλον, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ούτε καν το παρόν.

Οι διαστάσεις όμως δεν έχουν αρχή... Δε μπορούμε να πούμε ότι το μήκος ξεκινάει "εδώ" και όχι λίγο πιο πέρα, ομοίως λοιπόν ούτε ο χρόνος έχει αρχή. Κάτι χωρίς αρχή πως θα μπορούσε να έχει τέλος λοιπόν;

Οπότε το σύμπαν ως προς την παρατήρηση του είναι χρονικά πεπερασμένο, γιατί το φως χρειάζεται κάποιο χρόνο για να μας φτάσει και να δούμε.

Καλά ως εδώ;

Χωρικά, ξέρουμε ότι διαστέλλεται, καθώς ο χώρος μεταξύ των γαλαξιών έχουμε παρατηρήσει ότι μεγαλώνει, το σύμπαν λοιπόν μάλλον μοιάζει με ένα μπαλόνι που πάνω του έχει ζωγραφιές. Καθώς φουσκώνουμε το μπαλόνι, το οποίο ξεφουσκωτο είναι μικρό, και οι ζωγραφιές κοντά μεταξύ τους, μεγαλώνει το μπαλόνι και μαζί και η απόσταση που τις χωρίζει.

Πάμε λοιπόν να σκεφτούμε την πιθανότητα ενός απείρου σύμπαντος. Δε μας απασχολεί αν ανοιγοκλείνει σαν την παλάμη μας που από γροθιά εκτεινουμε τα δάχτυλα μας, μεταξύ ενός big bang και ενός big crush, αν συμβαίνει αυτό άλλωστε είμαστε κάπου στο ενδιάμεσο τώρα. Ούτε μας απασχολεί αν αυτό το ανοιγοκλεισμα γίνεται σε ολόκληρο το σύμπαν ή σε κάποιες περιοχές αυτού. Το θέμα είναι το ίδιο το σύμπαν αν είναι άπειρο υλικά κ χωροχρονικά.

Εγώ λοιπόν σας λέω πως είναι άπειρο.

Και ποιος είμαι εγώ που κάνω τέτοιες δηλώσεις; Είμαι (όπως εσείς) η ίδια η απόδειξη ότι το σύμπαν δε γνωρίζει τον εαυτό του, και θέλει να τον μάθει. Έτσι δημιουργεί τη ζωή, κρυσταλλώνει την ύλη που του έχει πάρει δισεκατομμύρια χρόνια να δημιουργηθεί κάτω από πυρηνικές αντιδράσεις, με τέτοιο τρόπο ώστε να προκύψει μια έλλογη μορφή ζωής όπως ο άνθρωπος, ικανή να αρθρώσει λόγο και να σχηματίσει τέτοιες σκέψεις ώστε να μπορέσει να εξηγήσει την ίδια της την ύπαρξη. Την ίδια την ύπαρξη του κόσμου. Του σύμπαντος. Άρα, είναι πιθανό αυτά που σκέφτομαι να έχουν ψήγματα αυτής της αλήθειας. Μένει μόνο να την πω με λόγια κατανοητά και κάποιος άλλος να βοηθήσει να ολοκληρωθεί το παζλ.

Γιατί λοιπόν να μην κάνει άπειρες δοκιμές ώστε να καταφέρει να επιτύχει το αποτέλεσμα που θέλει; Αν εχει άπειρο χρόνο... Και άπειρο χώρο... Θα το βόλευε πολύ αυτό...

Φανταστείτε λοιπόν ένα άπειρο σύμπαν. Χωρίς τέλος. Με άπειρη ύλη. Άπειρο κενό. Άπειρο χρόνο για να πάει το φως από μια μακρινή περιοχή σε μια άλλη.

Σε ένα άπειρο σύμπαν λοιπόν, με έναν άπειρο αριθμό γαλαξιών, αστεριών και πλανητών, είναι θεωρητικά δυνατό να υπάρχουν περιοχές όπου οι συνθήκες ευνοούν την ύπαρξη ατόμων με παρόμοια γενετική σύνθεση, εμπειρίες ζωής και ταυτότητες με εσάς.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η ανεξάντλητη διάσταση του σύμπαντος και η πολυπλοκότητα των παραγόντων που σας δημιουργησε, καθιστούν εξαιρετικά απίθανη την ύπαρξη ακριβών αντιγράφων ατόμων σας. Ενώ, μπορεί να υπάρχουν περιοχές με συνθήκες κάπως ανάλογες με εκείνες στη Γη, με παρόμοιες μορφές ζωής, η ακριβής αναπαραγωγή ενός ατόμου με όλα τα μοναδικά χαρακτηριστικά του είναι εξαιρετικά απίθανη. Όχι όμως αδύνατη. Έτσι σε ένα σύμπαν με άπειρο χώρο και χρόνο μπορεί να επαναλαμβάνεται αυτό το εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο, άπειρες φορές! Απλά το σύμπαν θα είναι άπειρα μεγαλύτερο σε σχέση με τις άπειρες φορές της επανάληψης της δημιουργίας μας.

Επιπλέον, η έννοια των παράλληλων σύμπαντων ή των πολλαπλών σύμπαντων, όπου διαφορετικές παραλλαγές της πραγματικότητας συνυπάρχουν, προσθέτει ένα ακόμη επίπεδο πολυπλοκότητας σε αυτό το ζήτημα. Σε ορισμένες ερμηνείες της θεωρίας των πολλαπλών σύμπαντων, υποθέτεται ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν σύμπαντα με συνθήκες παρόμοιες με τις δικές μας, αλλά με διακριτές διαφορές, που μπορεί να οδηγήσουν σε παραλλαγές των ατόμων που υπάρχουν μέσα σε αυτά.

Όσες όμως παραλλαγές του εαυτού μας και αν υπάρχουν σε επίπεδο ύλης, σε επίπεδο συνείδησης μάλλον δε μπορούμε παρά να αντιληφθούμε (στην παρούσα στιγμή της ιστορίας και της εξέλιξης μας) μόνο μια εκδοχή αυτού.

Φροντιστε λοιπόν να κάνετε το καλύτερο δυνατόν για όλους γύρω σας, για εσάς τους ίδιους. Και αυτό γιατί, όσες φορές και αν ζούμε τελικά, μόνο μία αντιλαμβανόμαστε. Οπότε, κάντε τη να αξίζει.